Herfst in de Groote Peel

In de herfstvakantie bezochten we het Nationaal Park Groote Peel. Wikipedia geeft als je zoekt op ‘Groote Peel’: De Groote Peel is een grotendeels afgegraven, door Staatsbosbeheer bestierd hoogveengebied op de grens van de Nederlandse provincies Limburg en Noord-Brabant. De Groote Peel is een restant van de Peel, een gebied dat ooit een zeer ondoordringbaar gebied moet zijn geweest. Het is door Antoon Coolen in Peelwerkers beschreven als:

...een mengeling van grootse, trage, romantische, vegatieve wording, van eenzaamheid, verlatenheid, barheid, barsheid, grauwheid en kommervol hard werken.

De Groote Peel heeft een oppervlakte van ongeveer 15 km² en wordt voor wandelaars ontsloten door drie routes waaronder twee zogeheten knuppelpaden. Maar die tonen slechts een klein deel van deze wijde, eindeloze leegte. De Groote Peel wordt beschouwd als een van de vogelrijkste gebieden van West-Europa en in oktober/november wil het zelfs weleens gebeuren dat op doorreis zijnde kraanvogels hier even neerstrijken om op adem te komen.

Kraanvogels hebben we tijdens ons bezoek helaas niet gezien. Wel een eenzame roodborsttapuit en vrij veel ganzen. We zien kolganzen en rietganzen. Van rietganzen overwinteren er twee ondersoorten in Nederland, de toendrarietgans en de taigarietgans. Ze zijn onder andere van elkaar te onderscheiden (door de echte vogelkenners) aan de hoeveelheid rood op de snavel. De rietganzen die ik heb gefotografeerd zijn volgens mij taigarietganzen, maar helemaal zeker ben ik er niet van. Die onzekerheid bij het determineren lijkt wel een rode draad tijdens dit bezoek, want de vele paddenstoelen die er te zien zijn, zijn zeker ook lang niet altijd gemakkelijk te determineren. M.b.v. een app en een handboek heb ik geprobeerd dat zo goed mogelijk te doen, maar ik sta niet helemaal in voor alle gevonden namen. Uiteindelijk is het belangrijker om gewoon te genieten van de vele vormen en kleuren die ook deze herfst ons weer biedt.